Czerwiec w ogrodzie

 jakie rośliny siejemy i sadzimy w ogrodzie w czerwcu

        Czerwiec w ogrodzie to czas na siew niektórych roślin ozdobnych: bylin, roślin dwuletnich i roślin jednorocznych. Jakie rośliny siejemy w ogrodzie w czerwcu? Jakie rośliny sadzimy w ogrodzie w czerwcu?

Czerwiec w ogrodzie: jakie rośliny siejemy w czerwcu

W czerwcu pikujemy wysiane w maju kwiaty letnie, które już wzeszły. W czerwcu wysiewamy na rozsadnik byliny: orliki, dzwonek karpacki, rogownice, sasanki, goździki pierzaste, mydlnice, smagliczki, ubiorki. Na rozsadnik lub do skrzynek wysiewamy także rośliny dwuletnie: stokrotki, bratki, niezapominajki, goździk brodaty. Na rozsadnik lub na miejsce stałe siejemy łubiny i rośliny dwuletnie: dzwonek ogrodowy, prawoślazy (malwy). Na miejsce stałe wysiewamy rośliny jednoroczne, które zdążą jeszcze zakwitnąć przed jesienią: groszek pachnący, nagietki, łubin żółty, rezedę. Należy pamiętać, aby nie przesuszyć kiełkujących roślin.

Czerwiec w ogrodzie: jakie rośliny sadzimy w czerwcu

W czerwcu sadzimy w ogrodzie drzewa i krzewy, ale tylko te rosnące w pojemnikach. Na początku czerwca sadzimy także do gruntu rozsadę arbuza, melona, papryki i oberżyny.
Czerwiec w ogrodzie to czas na rozsadzaniezbyt gęsto rosnących roślin przy oczku wodnym: roślin strefy przybrzeżnej oraz roślin zanurzonych i pływających w wodzie. Trzeba uważać, aby podczas dzielenia i czyszczenia wydobyte z wody rośliny nie wyschły.
W czerwcu rozmnażamy także przez podział byliny, które zakończyły już kwitnienie (np. pierwiosnki, zawciąg nadmorski, języczkę, barwinek) oraz rozchodniki (oprócz rozchodnika okazałego), skalnice i rojniki; przez sadzonki korzeniowe – mak wschodni i przykwiatkowy (po kwitnieniu).

Konwalie kwitnące zimą.

 Pędzenie kłączy konwalii

Konwalie rosnące w ogrodach i lasach kwitną w maju. Możemy jednak cieszyć się pachnącymi kwiatami konwalii także zimą. Jak przyspieszyć kwitnienie konwalii?

Możemy przyspieszyć kwitnienie konwalii stosując pędzenie roślin.

Drobne, pełne uroku , pięknie pachnące kwiaty konwalii majowej (łac. Convallaria majalis) możemy podziwiać w maju.

Kwitnąca konwalia może być także ozdobą naszego mieszkania w zimowe miesiące.

Możemy przyspieszyć jej kwitnienie stosując pędzenie roślin.
Późną jesienią liście konwalii majowej zasychają i roślina rozpoczyna okres spoczynku. Kłącza konwaliiprzeznaczone do pędzenia należy wykopać pod koniec października bądź na początku listopada. Do pędzenia konwalii wybieramy tylko te kłącza, które mają pąki duże i tępo zakończone na wierzchołku – tylko z takich pąków wyrosną kwiatostany. Kłącza mające wyłącznie pąki cieńsze, mniejsze i ostro zakończone na wierzchołku wydadzą jedynie liście – takie kłącza z powrotem sadzimy w ogrodzie.

Przed posadzeniem wybranych kłączy konwalii do doniczek skracamy korzenie roślin do długości 10–12 cm. Tak przygotowane kłącza sadzimy do doniczek wypełnionych ziemią ogrodową bądź mieszanką substratu torfowego i piasku.

 Do jednej doniczki sadzimy kilka kłączy (przykładowo do doniczki o średnicy 10 cm sadzimy 3–4 kłącza). Sadzimy zawsze w ten sposób, aby pąki wystawały na powierzchnie podłoża w doniczce.
Doniczki z posadzonymi kłączami konwalii przenosimy do pomieszczenia, w którym panuje niska temperatura: 0–2 stopnie Celsjusza (może spadać nawet do -2 stopni Celsjusza).

Podłoże w doniczce nie może nigdy wyschnąć, trzeba je podlewać. Jeśli nie dysponujemy tak chłodnym pomieszczeniem, doniczki z posadzonymi kłączami konwalii można zadołować w ogrodzie, pamiętając aby przed nadejściem większych mrozów okryć je na przykład liśćmi, torfem bądź trocinami.

 Kłącza konwalii należy przetrzymać w chłodzie minimum 8 tygodni (można dłużej, wtedy konwalie zakwitną później). Po tym czasie można już przenieść doniczki do mieszkania. Ustawiamy je w pokoju, w którym temperatura wynosi około 20 stopni Celsjusza. Przez kilka pierwszych dni po przeniesieniu nakrywamy doniczki kapturkami wykonanymi z kartonu, aby do roślin nie docierało światło.

Termin kwitnienia konwalii zależy od tego, kiedy przenieśliśmy doniczki do mieszkania. Konwalie przeniesione w styczniu zakwitną po około miesiącu, a przeniesione w marcu po około dwóch tygodniach od przeniesienia.
Po przeniesieniu do mieszkania cały czas utrzymujemy podłoże w doniczkach lekko wilgotne.
Po ukazaniu się pierwszego kwiatostanu konwalii doniczki z roślinami przenosimy w chłodniejsze miejsce, aby wydłużyć ich kwitnienie.
Po przekwitnięciu konwalie nadal uprawiamy w doniczce, a wiosną, gdy pogoda już na to pozwoli (ziemia rozmarznie) kłącza z doniczek należy przesadzić do gruntu. Nie można przeznaczyć ich do pędzenia w następnym sezonie.

Keramzyt

 – podłoże do uprawy roślin w pojemnikach na balkonie i w ogrodzie

          Keramzyt to lekkie kruszywo wypalane z gliny, które znakomicie nadaje się do uprawy roślin w pojemnikach: donicach czy skrzynkach balkonowych.

          Keramzyt to podłoże do uprawy roslin w pojemnikach, ale można także keramzyt wykorzystywać w ogrodzie.

          W wiosennych pracach w ogrodzie i przy upiększaniu balkonów pomocne mogą być granulki keramzytu – można ich używać zarówno w otwartej przestrzeni, jak i w uprawie doniczkowej. Keramzyt doskonale nadaje się dla wszelkich kwitnących roślin doniczkowych oraz ogrodowych kwiatów, warzyw i krzewów. Keramzyt jest lekki i wytrzymały, dzięki czemu sprawdza się nawet w skrajnych warunkach atmosferycznych. Gwarantuje roślinom komfortowe warunki wzrostu: spulchnia ziemię, zapewnia dopływ tlenu, utrzymuje stałą temperaturę i wilgotność podłoża, chroniąc je przed przegrzaniem, przemarzaniem, wysuszeniem i nadmiarem wilgoci.

Keramzyt: podłoże ekologiczne, ekonomiczne i estetyczne

Keramzyt jest idealnym rozwiązaniem dla miłośników ekologii. Materiał jest pozyskiwany z naturalnych składników – wysokoilastych glin pęczniejących. Ponadto, może być używany wielokrotnie. Jego atrakcyjny wygląd sprawia, że bardzo dobrze prezentuje się zarówno w szklanych naczyniach, jak i w ogrodzie, wśród zieleni.

Keramzyt gromadzi wodę, jest odporny na zniszczenie, zapobiega zachwaszczeniu

Granulki keramzytu, wysypane na dno donicy, regulują ilość wilgoci w podłożu. Po nawodnieniu keramzyt zatrzymuje wodę i stopniowo ją oddaje w miarę wysychania podłoża. Produkt doskonale zastępuje korę wykorzystywaną do ściółkowania. Zapobiega rozrastaniu chwastów, ale w przeciwieństwie do kory, nie niszczą go gryzonie, owady, grzyby i pleśnie.

Keramzyt nie tylko balkon i taras

Keramzyt można stosować nie tylko w domowych i balkonowych uprawach doniczkowych, ale także do wypełniania przestrzeni w ogrodzie, przy budowie ogródków skalnych i gruntowych. Może być również wykorzystywany do kształtowania terenu, np. tworzenia nasypów czy podniesienia poziomu.

Iglaki w ogrodzie.

 jak sadzić iglaki, jak pielęgnować iglaki po posadzeniu

Iglaki to rośliny często sadzone w ogrodach. Podpowiadamy jak sadzić iglaki i jak pielęgnować iglaki po posadzeniu. Praktyczny poradnik: iglaki w ogrodzie.

jak sadzić iglarki

Zanim posadzimy iglaki – rośliny należy podlać. Następnie trzeba przygotować dołek o podwójnej średnicy bryły korzeniowej, wypełnić go do połowy żyzną ziemią lub kompostem zmieszanym z ziemią ogrodową i po włożeniu rośliny zasypać takim samym podłożem. Jeżeli bryła korzeniowa zabezpieczona jest tkaniną jutową, należy ją rozwiązać i rozłożyć w przygotowanym dołku, nie zdejmując jej. 
Dobrą metodą sadzenia iglaków jest sadzenie iglaków w błoto. Po ustawieniu w dole rośliny i zasypaniu jej do połowy ziemią, należy nalać do pełna wody i poczekać, aż wsiąknie. Dopiero wtedy dosypać ziemi, jeszcze raz ją podlać i ubić. Na koniec wokół rośliny trzeba uformować zagłębienie średnicy 50–100 cm, w którym będzie się zbierać woda, i wypełnić je ściółką.
Jeśli tuż po posadzeniu jest bardzo ciepło i jeżeli wieją wysuszające wiatry, żeby ograniczyć transpirację, można pędy związać miękkim sznurkiem lub osłonić roślinę na przykład cienką włókniną (nigdy folią).Wskazane jest też zraszanie rośliny, najlepiej rano lub wieczorem.

Jak pielęgnować iglaki: ściółkowanie

Ziemię wokół roślin iglastych warto przykryć ściółką. Przeciwdziała ona wysuszaniu gleby, zmniejsza wahania temperatury i ogranicza rozwój chwastów. Rozkładając się, wzbogaca glebę w próchnicę i poprawia jej strukturę. Do ściółkowania można użyć kory (wartwę około 5 cm). Może być ona wcześniej przekompostowana – można ją kupić lub zrobić samemu mieszając świeżą korę z nawozem azotowym, na przykład saletrą amonową (4 kg nawozu na 1 m3 kory), usypać pryzmę, zwilżyć wodą i pozostawić na co najmniej 2–3 miesiące. Dobrą ściółką są też trociny (warstwa 4 cm), pocięta słoma lub trzcina (warstwa 8 cm).
Iglaki, szczególnie młode rośliny, wymagają podlewaniago. Należy je nawadniać rzadziej, ale obficie, na głębokość 10–15 cm (10–15 litrów wody na 1 m²), najlepiej rano.

Jak pielęgnować iglaki: podlewanie i nawożenie

Należy pamiętać o podlewaniu roślin późną jesienią (jeśli jest ona sucha), bo nawodnione lepiej zimują. Wszystkie rośliny zimozielone usychają zimą częściej z powodu braku wody, niż przemarznięcia. Niektóre lubią też spryskiwanie, które zwiększa wilgotność powietrza wokół roślin.
Nawożenie iglaków przeprowadza się wiosną i latem, nie później niż do połowy lipca, aby roślina zdążyła się przygotować do zimy. Późniejsze nawożenie, zwłaszcza nawozami mineralnymi zawierającymi znaczną ilość azotu, powoduje, że pędy wolniej drewnieją i zimą mogą przemarznąć. Najlepszy jest kompost lub Biohumus, który można kupić w sklepach ogrodniczych. Można też sięgnąć po specjalistyczne nawozy mineralne dla iglaków, które stosujemy wczesną wiosną i powtórnie w czerwcu lub na początku lipca.

Jak pielęgnować iglaki: cięcie

Roślin iglastych nie trzeba przycinać. Należy usuwać tylko pędy uszkodzone, przemarznięte, zasychające lub jeśli rośliny są zbyt gęsto posadzone – ocieniają się i tracą ładny pokrój. Iglaki są często przycinane po to, żeby ograniczyć ich rozmiary lub w celu nadania im kształtu, najczęściej kuli albo stożka. Formowanie najlepiej znoszą cisy, cyprysiki, jałowce, modrzewie, świerki oraz żywotniki.

Jak sadzić tuje.

 Oto kilka najważniejszych zasad,które należy zastosować przy sadzeniu tui.

          Tuje to najczęściej wybierane iglaki do ogrodu. Zobacz, jak dobrze sadzić tuje. Kilka zasad sadzenia tui: kiedy sadzić tuje, na jakich stanowiskach, w jakiej odległości - szczególnie jeśli tuje mają tworzyć zielony żywopłot.

Rady na temat sadzenia tui. Warto wiedzieć, jak prawidłowo sadzić tuje w ogrodzie. Poniżej przedstawiam instukcję krok po kroku.

          Kupujemy tuje. Tuje w doniczkach można kupić praktycznie w każdym centrum ogrodniczym oraz w marketach typu Dom i Ogród. Warto jednak kupować rośliny w sprawdzonym miejscu. W dużych sklepach rośliny często są w bardzo złej kondycji i krótko po posadzeniu zamierają. 

         Kiedy sadzić tuje? Tuje można sadzić przez cały sezon wegetacyjny – od wczesnej wiosny (najlepiej od połowy kwietnia), aż do 
późnej jesieni (nie później jak 6 tygodni przed pierwszymi przymrozkami). Tuje są bardzo odporne na mróz jednak osłabione i słabo ukorzenione rośliny mogą przemarzać. 

           Sadzenie tui: przygotowanie podłoża. Gleba dla tuj powinna być żyzna i przepuszczalna, jednak rośliny te odznaczają się bardzo dużą tolerancją na glebę – tuje rosną praktycznie wszędzie, poza wyjątkowo jałowymi i suchymi glebami piaszczystymi oraz ciężkimi glebami gliniastymi, na których często zalega woda.

           Jak sadzić tuje: wybieramy stanowisko. Stanowisko dla tuj powinno być słoneczne i osłonięte od wiatru – ma to szczególne znaczenie podczas mroźnych bezśnieżnych zim. 

          Sadzenie tui: przed posadzeniem tuje w doniczce zanurz w wiadrze z wodą i trzymaj 10 minut, aby bryła korzeniowa odpowiednio namokła. 

          Przed sadzeniem tuj wykop głęboki dołek (minimum dwa razy głębszy niż wysokość bryły korzeniowej). Wypełnij go żyzną ziemią z domieszką odkwaszonego torfu lub podłoża do iglaków. Można także wykorzystać do sadzenia tui przekompostowaną ziemię ogrodową. 

          Nie sadź tuj na trawniku bo rosnąca trawa będzie konkurować z krzewem o wodę i składniki pokarmowe zawarte w glebie. Trawę należy usunąć wokół tui w promieniu 50 cm. 

          Jak sadzić tuje: odległość. Zachowaj odległość pomiędzy tujami, gdyż rośliny będą potrzebowały przestrzeni do swobodnego wzrostu. Sadząc tuje na gęsty żywopłot zachowaj odległość 50 cm roślin od siebie, i tyle samo od ogrodzenia.

          Jak sadzić tuje: podlewanie. Podlej tuje po posadzeniu, aby ziemia wokół roślin osiadła. Tuje lubią regularne podlewanie, dlatego pamiętaj o tym zwłaszcza przez kilka tygodni po posadzeniu oraz podczas letnich upałów. Tuje podlewaj tylko rano lub wieczorem. 

          Wokół tuj wysyp warstwę kory sosnowej – zapobiegnie to odparowywaniu wody z ziemi oraz kiełkowaniu chwastów, poza tym kora wygląda estetycznie i dekoracyjnie.

Tuje w doniczkach można kupić w każdym centrum ogrodniczym, a także w marketach budowlanych, czy nawet supermarketach.

Sadzenie krzewów w ogrodzie.

Jak sadzić krzewy i jak pielęgnować krzewy po posadzeniu

Poradnik: jak sadzić krzewy w ogrodzie. Pielęgnacja krzewów przed i po posadzeniu. Pieć kroków sadzenia krzewów w ogrodzie. Sadzenie krzewów w ogrodzie.

Sadzenie krzewów. Pięć kroków sadzenia krzewów

1. Krzewy z odkrytymi korzeniami wstawiamy do wody przed posadzeniem (na kilka godzin), tak aby cały system korzeniowy był w niej zanurzony. Następnie należy skrócić nieco korzenie i usunąć te martwe.

2. Krzewy umieszczamy w dole tak, by szyjka korzeniowa znalazła się na równi z powierzchnią ziemi, po czym zasypujemy je urodzajnym podłożem (do ziemi ogrodowej warto dodać kompostu w proporcji 1:1).

4. Sypiemy kompost. Na dno dołka sypiemy kopczyk kompostu i na nim rozkładamy korzenie tak, by się nie podwijały. Wypełniamy wolną przestrzeń wokół nich urodzajnym podłożem, formujemy zagłębienie i podlewamy.

3. Formujemy wgłębienie, w którym będzie się zatrzymywać woda. Obficie nawadniamy.

5. Skracamy pędy. Krzewy sadzone wiosną tniemy od razu, a te sadzone jesienią przycinamy dopiero wiosną następnego roku.

Pielęgnacja krzewów po posadzeniu

Wiosną przeprowadzamy cięcie pielęgnacyjne, które polega na usunięciu uszkodzonych, połamanych i chorych pędów. Warto też wycinać najstarsze gałęzie, żeby rozluźnić koronę krzewu i dać szansę młodszym na rozwój. Cięciem możemy również pobudzić kwitnienie. 
Ogólna zasadamówi, że tniemy:

·                          wczesną wiosną – krzewy kwitnące na pędach tegorocznych (pięciornik, hortensja bukietowa, budleja,

·                          tawuła japońska, róże);zaraz po kwitnieniu – krzewy kwitnące na pędach wieloletnich (pigwowiec, forsycja,wczesne tawuły, lilak pospolity, krzewuszka cudowna,migdałek trójklapowy, porzeczki ozdobne).

Młode krzewy regularnie podlewamy, a od drugiego roku po posadzeniu zasilamy je –najlepiej kompostem, ale możemy też zastosować wieloskładnikowy nawóz mineralny.

Azalie w ogrodzie: feria barw. Azalie wymagania, pielęgnacja, uprawa

Azalie w ogrodzie są cenione za niezliczoną ilość kolorów dostępnych w setkach odmian. Jeśli chcesz mieć kolorowy ogród, posadź azalie. Przeczytaj jak pielegnować azalie, by intensywnie

kwitły, sprawdź jakie azalia ma wymagania.

Azalie, znane też pod wspólną nazwą rododendrony, dobrze wkomponowane będą największą ozdobą ogrodu. Lubimy azalie w ogrodzie, ze względu na ich dekoracyjne i kolorowe kwiaty. Jednak, aby azalia pięknie kwitła, trzeba przestrzegać kilku zasad i poznać wymagania azalii.

Azalie pielęgnacja: gleba pod uprawę azalii

Azalie wymagają stanowiska o glebie próchnicznej i przepuszczalnej o kwaśnym odczynie (pH 4–5,5). Jeśli nie mamy takiej gleby, musimy przygotować dla azalii odpowiednie miejsce w ogrodzie. Należy je wcześniej odchwaścić i przekopać z dobrze rozłożonym obornikiem lub kompostem. Zwykle trzeba także zakwasić podłoże pod azalie, używając do tego nieodkwaszonego torfu, kory sosnowej (1/3 ziemi ogrodowej, 1/3 torfu, 1/3 kory) lub stosując gotowe podłoże do różaneczników.

Azalie wymagania: stanowisko pod azalie

Gdzie posadzić azalie, by dobrze rosły? Stanowisko do sadzenia azalii w ogrodzie powinno być dość rozległe. Warto także skomponować od razu większą, dość luźną grupę, bo azalie, rosnąc obok siebie, jeszcze bardziej wzajemnie podkreślają swoją niecodzienną urodę. Ze względu na płytki system korzeniowy azalie i różaneczniki doskonale rosną pod drzewami o głębszym systemie korzeniowym, na przykład pod sosnami.

Większość azalii dostępnych w sklepach ogrodniczych osiąga maksymalnie wysokość 3–4 m. Odmiany niskie azalii dorastają do 50–60 cm. Na etykietach oprócz wysokości jest też podawana szerokość, jaką azalia osiągnie po mniej więcej 10 latach. Paleta barw kwiatów azalii i różaneczników zaczyna się odśnieżnej bieli, obejmuje wszelkie odcienie żółci, a kończyna głębokim fiolecie i czerwieni.

Azalie w ogrodzie: uprawa

• Azalie: nawożenie. Stosuje się nawóz do rododendronów lub roślin wrzosowatych. Różaneczniki i azalie zasilamy dwa razy w roku - w kwietniu i na przełomie czerwca i lipca. Nawóz do azalii rozsypujemy pod koroną krzewu, po czym delikatnie mieszamy z wierzchnią warstwą gleby.

• Azalie: cięcie. Azalie nie wymagają cięcia! Mając azalie w ogrodzie można się ograniczyć do usuwania gałęzi chorych lub przemarzniętych.

• Azalie: podlewanie. Krzewy azalii regularnie podlewamy, a w czasie upałów także zraszamy korony azalii wodą. Ziemię wokół azalii warto wyściółkować korą sosnową lub torfem (zmniejszą parowanie). Można stworzyć najniższe piętro runa, sadząc wrzosowate krzewinki -  modrzewnicę, bażynę czy borówkę brusznicę.

• Azalie: pielęgnacja jesienią. Azalie przed zimą trzeba obficie nawodnić, a po pierwszych przymrozkach rozłożyć wokół warstwę liści lub kory, by zabezpieczyć korzenie przed mrozem.

Azalie doniczkowe: czy mogą rosnąć w ogrodzie

Większość odmian azalii uprawianych w doniczkach pochodzi od wywodzącego się z Chin gatunkuRhododendron simsii (Azalea indica). Ta odmiana azalii nie jest odporna na mróz i dlatego nie może zimować w ogrodzie. Warto ją jednak tam przenieść na lato, bo to da gwarancję, że ponownie zakwitnie. W drugiej połowie maja, gdy minie  niebezpieczeństwo przymrozków, azalie doniczkowe można zakopać razem z donicą w lekko ocienionej części ogrodu albo po wyjęciu z pojemnika posadzić w ziemi torfowej (może to być podłoże do azalii i różaneczników, które kupuje się w sklepach ogrodniczych). Czasami w donicach sprzedawane są też niskie odmiany azalii japońskich, które są znacznie bardziej odporne na mróz. Wiele odmian tych azalii uprawianych jest jako rośliny ogrodowe, niestety, nie wszystkie są równie wytrzymałe na niską temperaturę. Dlatego bezpieczniej będzie je również przenosić na zimę do pomieszczenia.

Piwonie: jak i kiedy przesadzać te byliny

Piwonie kwitną na przełomie maja i czerwca. Ich piękne kwiaty są duże, kuliste i dodatkowo pięknie pachną. Kiedy i jak można przesadzać te ozdobne byliny?

Piwonie zachwycają pieknymi, pachnącymi kwiatami

Piwonie, zwane też peoniami (łac. Paeonia) to jedne z najpopularniejszych bylin sadzonych w ogrodach. Rozrastają się w duże kępy, zajmując coraz więcej miejsca w ogrodzie. W jednym miejscu byliny te mogą rosnąć wiele lat. Czasem jednak konieczne jest ich przesadzenie. Warto przy tej okazji podzielić roślinę – jest to jeden ze sposobów rozmnażania piwonii.

Przesadzanie peonii nie jest trudne, ale nie można tego robić przez cały sezon. Najlepszym terminem na przesadzanie piwonii jest druga połowa sierpnia i pierwsza połowa września. Nie należy przesadzać później niż w połowie września, bowiem rośliny mogą nie ukorzenić się dobrze przed zimą, a wtedy jest duże prawdopodobieństwo, że wymarzną. Bardzo ważne, by w gorące dni przesadzać roślinę wieczorem.
Przed wykopaniem rośliny należy przyciąć liście na około 2/3 ich długości. Następnie należy okopać całą roślinę i – najlepiej widłami amerykańskimi – ostrożnie wydobyć karpę uważając by nie uszkodzić korzeni. Karpę dzieli się ostrym i zdezynfekowanym nożem na kilka części. Każda z części powinna mieć 2–3 pąki. Należy usunąć wszystkie części uszkodzone, chore bądź zgniłe.

Dla peonii najlepsza jest ziemia żyzna, przepuszczalna oraz stanowisko, gdzie pełne słońce dociera dopiero w drugiej połowie dnia. Przed posadzeniem należy wykopać dołek i wypełnić go kompostem. Rozdzielone części sadzimy oddzielnie do każdego dołka w ten sposób, aby pąki przykryte były tylko około 4-centymetrową warstwą ziemi. Jeśli posadzi się je głębiej, mogą nie kwitnąć kilka lat. Po przysypaniu karpy ziemię należy ją delikatnie ubić i nowo posadzoną roślinę podlać. Przed zimą warto ziemię wokół świeżo posadzonej karpy przykryć warstwą kompostu bądź liści– w ten sposób ochroni się roślinę przed przemarznięciem.

Lawenda uprawa: sadzenie, przycinanie i pielęgnacja lawendy

Lawenda uprawa w ogrodzie: poradnik.

Sadzenie i pielęgnacja lawendy: to musisz wiedzieć.

Jak to robić prawidłowo!

Lawenda to zimozielona krzewinka o wąskich ozdobnych srebrzystych listkach i kwiatach zebranych w kłosy.

Lawenda w ogrodzie wygląda bardzo dekoracyjnie, a jej pielęgnacja nie jest trudna. Podpowiadamy, jakie są najważniejsze zasady dotyczącze uprawy lawendy. Lawenda kwitnie od czerwca do października.

 Rośliny mają zwarty pokrój krzaczastej kępy, rosną do wysokości 45–50 cm. Lawenda swój kształt zawdzięcza przycinaniu.

Lawenda w ogrodzie nadaje się na obwódki ścieżek, rabaty, tarasy i balkony, ogródki skalne. Lawenda dobrze komponuje się z różami, można też ją uprawiać w doniczce.

Z powodu zapachu lawenda wabi do siebie pszczoły, trzmiele i motyle, a odstrasza komary i mszyce.

Jednak nie wszystkie odmiany lawendy dobrze znoszą polski klimat i mroźne zimy.

 Lawenda uprawa: przeczytaj nasz krótki poradnik.

Sadzenie lawendy

Lawenda potrzebuje słonecznego miejsca i dobrze zdrenowanego, przepuszczalnego podłoża, najlepiej z dużą zawartością wapnia (zbyt kwaśną ziemię trzeba zwapnować kredą lub dolomitem).

Jeśli ma być posadzona na gruncie słabo przepuszczalnym, na dnie dołka warto ułożyć drenaż z kawałków potłuczonej doniczki.

 Lawneda nie lubi podmokłego gruntu i przeciągów. Do uprawy trzeba wybierać odmiany lawendy mrozoodporne.

Sadzenie lawendy: rośliny sadzi się w odstępach co 30–40 cm.

Przycinanie lawendy: czy jest koniecznie

Jednym z podstawowych zabiegów dotyczących pielęgnacji lawendy w ogrodzie jest jej przycinanie. Młode, nierozkrzewione lawendy skraca się o połowę w pierwszym roku wzrostu.

Takie cięcie lawendy sprawi, że wypuszczą dużo nowych pędów u podstawy, tworząc gęstą koronę. Wiosną, w marcu lub kwietniu, przycina się chore, złamane, wybujałe lub uszkodzone gałązki lawendy.

 Pozostałe przycina się tak, by nadać roślinie regularny krzaczasty kształt i pobudzić powstawanie nowych pędów. Lawendę należy regularnie, co roku, przycinać nie dopuszczając do jej nadmiernego zdrewnienia.

Systematycznie formowane rośliny będą zwarte i gęste, a przez to mniej podatne na niszczycielskie działanie śniegu. Jednak nie uchroni to lawendy całkiem przed uszkodzeniem, zwłaszcza że w czasie odśnieżania stale będą zasypywane.

 Latem zbiera się lawendę do suszenia – gdy już widać kolor kwiatów, ale zanim całkowicie się one rozwiną. Zasuszony bukiecik lawendy będzie wspaniale pachniał w szafie czy szufladzie, sktecznie odstraszając mole.

Późnym latem, tuż po kwitnieniu, tnie się uschnięte kwiatostany lawendy z 7-centymetrowymi fragmentami pędów.

Nawożenie lawendy i rozmnażanie lawendy

Co roku wiosną wokół lawendy w ogrodzie warto rozłożyć warstwę około 2 cm kompostu. Jesienią dół roślin warto obłożyć słomą lub suchymi liśćmi, a korony po pierwszych przymrozkach okryć stroiszem.

Nasiona lawendy najlepiej kiełkują, gdy zostały poddane działaniu niskiej temperatury. Można je posiać jesienią wprost do gruntu (miejsce, w którym rosną, trzeba zabezpieczyć przedmrozem).

Można też nasiona lawendy wysiać wczesną wiosną, uprzednio poddając je stratyfikacji (czyli chłodzeniu). Nowe rośliny łatwo uzyskuje się również z odkładów. W tym celu kilka najniższych pędów lawnedy należy przygiąć wiosną do ziemi, zakotwiczyć w niej (kawałkiem zagiętego drutu) i obsypać żyzną glebą.

Trzeba pilnować, żeby podłoże wokół lawnedy było stale lekko wilgotne. Pęd odkładu przywiązuje się do palika, by nowa roślina od początku rosła pionowo. Jesienią, gdy pędy lawendy wypuszczą korzenie, sadzonki należy delikatnie wykopać i odciąć.

Byliny cieniolubne w ogrodzie. Rośliny, które dobrze rosną w cieniu

W prawie każdym ogrodzie znajdzie się cienisty zakątek, do którego nie docierają bezpośrednio promienie słońca. To wymarzone miejsce do uprawy cieniolubnych bylin.

W cienistym ogrodzie liczą się przede wszystkim liście – kwiaty tylko uzupełniają kompozycję

Gatunków, które dobrze czują się w cieniu, jest bardzo dużo. W naturze rosną pod koronami drzew, tworząc niższe piętra lasów, gdzie przenika tylko delikatne rozproszone światło. Najmniej potrzebują go rośliny tworzące runo.

Jaka ziemia dla bylin cieniolubnych

Rośliny wywodzące się z leśnych środowisk (większość tych, które są uprawiane w ogrodach, pochodzi z lasów liściastych) najlepiej rosną w przepuszczalnej i urodzajnej glebie o dużej zawartości próchnicy. Takie podłoże w naturze powstaje przez wiele lat, gdy opadające jesienią liście rozkładają się i zamieniają w żyzną ziemię, która łatwo chłonie i magazynuje wodę, więc jest prawie zawsze lekko wilgotna, a jednocześnie pulchna i przewiewna. Ziemia na działce najczęściej nie przypomina tej w lesie, dlatego przed posadzeniem roślin należy ją poprawić – przekopać, usunąć chwasty i dodać nawozu organicznego. Najlepszy jest kompost, ale może też być przekompostowana kora lub odkwaszony substrat torfowy. Rozkłada się je warstwą mniej więcej 5-centymetrową i lekko miesza z podłożem (ale jeżeli ziemia jest mało urodzajna, lepiej dać więcej). Jesienią można też zastosować stary, dobrze rozłożony obornik w ilości około 5 kg/m²podłoża.

Pielęgnacja bylin cieniolubnych

To przede wszystkim nawadnianie, bo większość leśnych roślin nie lubi suszy. Najlepszą porą podlewania jest wczesny ranek lub popołudnie. Dobrze, żeby liście i ziemia obeschły przed nocą. Wilgoć wabi żerujące po zmierzchu ślimaki, których przysmakiem są m.in. funkie, bergenie i brunery. Ważnym zabiegiem jest również nawożenie – najlepiej organiczne. Dobrym nawozem jest kompost, ponieważ zwiększa zawartość próchnicy w glebie. Rozkłada się go między roślinami wiosną (ale można też jesienią) warstwą 2-3-centymetrową. W sezonie można zastosować nawóz rozpuszczalny w wodzie, np. naturalny biohumusowy, albo mineralny (zawiera wszystkie potrzebne roślinom minerały w łatwo przyswajalnej postaci). Podlewa się nimi rośliny w dawkach podanych na opakowaniach preparatów.
Jeżeli na działce rosną drzewa, warto zrobić użytek z ich liści. Jesienią można je nagarnąć na rabaty (ochronią je przed mrozem), a wiosną przenieść na kompost. Po kilku miesiącach powstanie z nich ziemia liściowa przypominająca tę, jaka tworzy się w lesie. Stosuje się ją podobnie jak zwykły kompost.

Gatunki bylin cieniolubnych
Dużo bylin, które można uprawiać w cienistych miejscach, to rodzime gatunki i ich bardziej dekoracyjne ogrodowe odmiany. Niektóre pięknie kwitną. Wiosną, gdy przez bezlistne korony do runa leśnego zagląda słońce, rozwijają się łany przebiśniegów, a później także barwinków, fiołków, kokoryczy, konwalii, pierwiosnków lekarskich, przylaszczek, zawilców gajowych, sasanek.
Latem zakwitają dzwonki brzoskwiniolistne i szerokolistne, jarzmianki większe, naparstnice purpurowe, orliki pospolite, parzydła leśne, rutewki orlikolistne, tojady. Lekkości kompozycjom dodają bujne, soczyście zielone paprocie, np. długosz królewski, języcznik zwyczajny, nerecznice, orlica pospolita, pióropusznik strusi, wietlica samicza. Nisko przy ziemi rozrastają się, zadarniając powierzchnię: barwinek pospolity, bluszczyk kurdybanek (w ogrodach uprawiana jest odmiana 'Variegata'), dąbrówka rozłogowa, gajowiec żółty, jasnota plamista (odmiany ogrodowe), kopytnik pospolity, miodunka plamista, podagrycznik pospolity (odmiana 'Variegatum'), przytulia wonna, tojeść rozesłana. Warto je posadzić, bo osłaniając powierzchnię gruntu, zapobiegają kiełkowaniu chwastów. Razem z nimi dobrze będą wyglądały rośliny, które nie są rodzime o dekoracyjnych liściach: bergenie, brunery, epimedium, funkie, rodgersje, tiarelle i żurawki oraz ładnie kwitnące delikatne serduszki, bodziszki kantabryjskie, tawułki i ułudki o kwiatach przypominających duże niezapominajki.

Pierwiosnki zakwitają wczesną wiosną. Gatunki pierwiosnków

Kwitnące pierwiosnki, zwane prymulkami, są oznaką wiosny. Chętnie sadzimy te rośliny w ogrodach, a prymulki uprawiane w doniczkach często zdobią nasze domy.

Pierwiosnki w stanie naturalnym rosną głównie w górach w Europie i w Azji na terenach o klimacie umiarkowanym. W Polsce rośnie kilkanaście gatunków, między innymi pierwiosnek lekarski, pierwiosnek bezłodygowy, pierwiosnek łyszczak. Niektóre z nich, jak na przykład rosnący w Bieszczadach pierwiosnek Hallera, zaliczane są do gatunków wymarłych. Pierwiosnki rosnące w stanie naturalnym są w Polsce pod ścisłą ochroną.
Pierwiosnki to byliny o niewielkich rozmiarach. Ze względu na żywe i różnorodne kolory kwiatów oraz na wczesne kwitnienie, cieszą się dużą popularnością. Są chętnie sadzone w ogrodach i na działkach, a te uprawiane w doniczkach służą często zdobią mieszkania i domy. W zależności od gatunku pierwiosnki kwitną od marca do początku lata.

Wymagania pierwiosnków

Pierwiosnki lubią stanowiska dobrze oświetlone, ale nie należy ich sadzić w pełnym słońcu. Rośliny wymagają gleb żyznych, bogatych w próchnicę, dość ciężkich, gliniastych, które nawet latem są wilgotne. Na glebach lekkich i piaszczystych, nawet mimo częstego podlewania, pierwiosnki bardzo słabo rosną. Podczas bezśnieżnych zim mogą przemarzać i dlatego należy okrywać je korą, suchymi liśćmi lub gałązkami jedliny.

Pierwiosnki w ogrodzie i w mieszkaniu

Pierwiosnki uprawiane w doniczkach, obok narcyzów, hiacyntów i tulipanów, to popularne rośliny wykorzystywane do dekoracji wnętrz na Wielkanoc – można z nich tworzyć barwne kompozycje między innymi na świąteczny stół.
Pierwiosnki sadzone w różnego rodzaju pojemnikach, na przykład donicach bądź koszach, wykorzystywane są także do wiosennej ozdoby balkonów i tarasów. Po przekwitnięciu prymulkimożna wyjąć z doniczki i posadzić do gruntu w ogrodzie. Istnieje jednak niebezpieczeństwo, że rośliny będą odznaczały się niską mrozoodpornością.
Pierwiosnki jednak są głównie roślinami ogrodowymi – świetnie sprawdzają się na skalniakach i wiosennych rabatach. Można je sadzić w towarzystwie roślin cebulowych kwitnących wiosną, ale należy z umiarem dobierać kolory, zarówno tych pierwszych, jak i drugich, aby tęcza barw nie przyćmiła uroku kwiatów. Lepiej pierwiosnki prezentują się na jednorodnym tle: świetnie wyglądają pod bezlistnymi jeszcze drzewami lub krzewami bądź w sąsiedztwie zimozielonych roślin, takich jak bluszcz, barwinek czy bergenia. Pierwiosnek gruziński, pierwiosnek bezłodygowy i pierwiosnek wyniosły dobrze wyglądają posadzone wzdłuż ścieżek. Na skalniaki znakomicie nadają się pierwiosnki: bezłodygowy, gruziński, łyszczak, ząbkowany, zarzyczkowaty. Pierwiosnki potrzebujące wilgotnych siedlisk (omączony, kwiecisty, japoński) można sadzić przy oczkach wodnych, pamiętając by nie zasłonić ich innymi roślinami o większych rozmiarach.

Popularne gatunki pierwiosnków

Pierwiosnek lekarski (łac. Primula officinalis, syn. Primula veris) – jego kwiatostany osiągają 10–25 cm wysokość, liście pomarszczone, pod spodem pokryte białym nalotem; kwiaty żółte, kwitnie: marzec–maj.
Pierwiosnek gruziński (łac. Primula juliae) – najniższy z gatunków, dorasta do 5 cm; kwiaty: białe, różowe, czerwone, purpurowe, niebieskawe, ciemnofioletowe z żółtym oczkiem, kwitnie: marzec–maj.
Pierwiosnek bezłodygowy (łac. Primula vulgaris) – kwiaty wyrastają wprost ze środka rozety liściowej; kwiaty: białe, różowe, czerwone, niebieskie, fioletowo-niebieskie, kwitnie w kwietniu.
Pierwiosnek wyniosły (łac. Primula eliator) – liście pomarszczone, omszone po obu stronach, łodyga kwiatostanowa dorasta do 40 cm; kwiaty: białe, kremowe, żółte, różowe, pomarańczowe, czerwone, rdzawe, purpurowe, kwitnie w kwietniu.
Pierwiosnek omączony (łac. Primula farinosa) – białe włoski porastają od spodu wydłużonych liści, łodyga kwiatostanowa dorasta do 25 cm; kwiaty: różowe, purpurowe, fioletowe z żółtą gardzielą, kwitnie w kwietniu.
Pierwiosnek ząbkowany (łac. Primula denticulata) – sztywne pędy kwiatostanowe 10–30 cm wysokości wyrastają zanim rozwiną się liście; kwiaty: białe, purpurowe, ciemnofioletowe, kwitnie w marcu.
Pierwiosnek kwiecisty (łac. Primula florindae) – łodygi kwiatostanowe dorastają do 1 m wysokości; kwiaty żółte, kwitnie: czerwiec–lipiec.
Pierwiosnek Viala (łac. Primula vialii) – kwiatostany gęste, wydłużone, 40–60 cm wysokości, ma dwubarwne kłosy: kielichy ciemnoczerwone, kwiaty różowo-liliowe, kwitnie: czerwiec–lipiec.

Sadzenie roślin, przesadzanie roślin

DALIE, BEGONIE, KANNY: sadzenie i uprawa. Byliny, które nie zimują w gruncie.

Dalie, BEGONIE, kanny to byliny uprawiane w ogrodach pochodzą z cieplejszego klimatu i w naszych warunkach nie zimują w gruncie. BEGONIE, DALIE: sadzenie, uprawa, pielęgnacja.

 

Begonia bulwiasta 

Begonia tuberhybrida ma liczne odmiany o różnym pokroju roślin oraz kształcie i rozmiarze kwiatów. Odmiany begonii wielkokwiatowe mają wzniesione pędy i duże kwiaty o płatkach postrzępionych lub karbowanych i bogatej gamie barw – od białej przez żółtą, pomarańczową i różową do ciemnoczerwonej i bordowej. Bywają też odmiany begonii o kwiatach dwubarwnych, z marmurkowatymi lub smugowanymi płatkami. Begonie drobnokwiatowe mają rozgałęzione pędy i liczne, nieduże, wypełnione w różnym stopniu kwiaty. Szczególną grupę stanowią begonie o zwisających, długich pędach i pełnych kwiatach – nadają się do sadzenia w skrzynkach balkonowych i wiszących doniczkach. Begonie bulwiaste kwitną od początku lata do jesieni. Wymagają żyznego, próchnicznego podłoża i regularnego podlewania oraz lekko ocienionego stanowiska.

Zawilec wieńcowaty 

Anemone coronaria ma duże pastelowe kwiaty, w zależności od odmiany pojedyncze, półpełne lub pełne, kremowe, niebieskofioletowe, różowe bądź czerwone, nadające się na kwiat cięty. Kwitnienie zaczyna się pod koniec maja i trwa do jesieni. Rośliny należy sadzić w miejscach słonecznych, ewentualnie lekko ocienionych, w żyznej, próchnicznej i umiarkowanie wilgotnej glebie (nadmiar wody może powodować zagniwanie bulw).

Krokosmia ogrodowa 

(montbrecja, cynobrówka) Crocosmia crocosmiiflora ma wąskie, mieczowate liście i pomarańczowe, pomarańczowoczerwone lub żółte kwiaty zebrane w luźne kłosy. Kwiaty rozwijają się od lipca do września, nadają się do cięcia. Pędy rośliny dorastają do 60–80 cm. Krokosmie należy sadzić w miejscu słonecznym, osłoniętym od wiatru i systematycznie podlewać.

Odmiany drobnokwiatowe mogą zimować w cieplejszych regionach kraju w gruncie, pod okryciem ze stroiszu lub suchych liści.

Ich bulwy i kłącza sadzi się wiosną, a jesienią wykopuje i przechowuje w pomieszczeniach. Należą do nich m.in. dalie, begonie bulwiaste, krokosmie, pacioreczniki, zawilce wieńcowate.

Paciorecznik ogrodowy (kanna)

 Canna generalis osiąga od 60 do 200 cm wysokości. Jego duże kwiaty mogą być kremowe, żółte, pomarańczowe, różowe, czerwone lub dwubarwne – z kontrastowym obrzeżeniem lub nakrapiane. Ozdobą kanny są również okazałe, owalne liście – zielone, bordowe lub paskowane. Pacioreczniki kwitną od lipca do jesiennych przymrozków. Wymagają słonecznego stanowiska oraz żyznej, zasobnej w próchnicę i dostatecznie wilgotnej gleby. Aby bujnie rosły i obficie kwitły, należy je regularnie nawozić i obficie podlewać.

Dalie ogrodowe 

Dahlia variabilis znakomicie nadają się do nasadzeń jednogatunkowych. Wystarczy posadzić kilka odmian dobranych kolorystycznie, aby stworzyć efektowną rabatę. Wśród dalii znajdziemy zarówno rośliny o pokroju karłowym i drobnych kwiatach, nadające się do uprawy w pojemnikach, jak i wysokie odmiany rabatowe (nawet do 1,5 m). Pełnia kwitnienia dalii przypada na lipiec i sierpień. Kwiaty mogą być pojedyncze, półpełne lub pełne, białe, żółte, pomarańczowe, różowe, czerwone, bordowe, również dwubarwne. Dalie można uprawiać na każdej przeciętnej, byle nie podmokłej glebie. Wymagają miejsc ciepłych i słonecznych.

BEGONIE, DALIE: jak i kiedy sadzić roślin cebulowe i kłączowe

KANNY SADZENIE: Kłącza kanny sadzi się w lutym lub marcu do dużych doniczek w próchniczne i przepuszczalne podłoże i umieszcza w ciepłym pomieszczeniu. Przed posadzeniem kłącza można podzielić, odcinając ostrym nożem fragmenty z przynajmniej 1–2 zdrowymi pąkami.

DALIE SADZENIE: Dalie karłowe rozmnaża się wysiewając ich nasiona do doniczek pod koniec lutego lub w marcu. Rozsadę sadzi się do gruntu w II połowie maja. Wysokie odmiany dalii można rozmnożyć przez podział tuż przed sadzeniem w ogrodzie – karpy dzieli się na kilka części (każda z nich powinna zawierać kilka bulw korzeniowych i co najmniej 2–3 pąki). Gdy rany przeschną, rośliny można sadzić do gruntu.

BEGONIE SADZENIE: bulwy begonii sadzi się w marcu lub kwietniu w lekkie, przepuszczalne podłoże torfowe i umieszcza w pomieszczeniu o temperaturze pokojowej. Przesadzając rośliny na miejsce stałe należy ostrożnie wyjmować je z doniczek, aby nie uszkodzić bryły korzeniowej.

KROKSOMIA SADZENIE: Bulwy krokosmii sadzi się do gruntu w połowie kwietnia, a bulwy zawilców, karpy dalii i „podpędzone” w doniczkach pacioreczniki i begonie bulwiaste – po 15 maja. Bulwy zawilców przed posadzeniem dobrze jest namoczyć w letniej wodzie przez 24 godziny.

Remont w zawrotnym tempie, czyli jak sprawnie uporać się z pracami budowlanymi

 Długotrwały remont, szczególnie dotyczący montażu stolarki oraz prac prowadzonych wewnątrz mieszkania potrafi być bardzo dokuczliwy i męczący. Zwłaszcza, kiedy mamy na myśli takie pomieszczenia, jak kuchnia czy łazienka – miejsca, z których domownicy korzystają najczęściej. Jak przyspieszyć prace budowlane, nie tracąc przy tym na trwałości i jakości wykonania.

Montaż na czas

Szybkie ukończenie prac budowlanych to oczekiwania niejednego inwestora i wykonawcy. Niestety postępy wielu robót uzależnione są od czasu schnięcia oraz utwardzania użytych materiałów. Szczególnie teraz, w okresie zimowym skutecznie opóźnia to termin ukończenia całego projektu, uniemożliwiając kładzenie następnych warstw czy wykonanie kolejnych prac. „Niedokładne wyschnięcie i zbyt wcześnie przeprowadzona obróbka preparatów wykorzystanych do montażu stolarki drzwiowej czy okiennej obniża trwałość połączenia i jego szczelność. Montaż można jednak przyspieszyć używając specjalnych produktów przygotowanych do błyskawicznych prac, jak np. Szybka Piana Montażowa Purfoam Fast firmy Den Braven” – wyjaśnia Tomasz Mazurkiewicz. Ta dwuskładnikowa, chemoutwardzalna piana poliuretanowa charakteryzuje się bardzo krótkim czasem schnięcia, bowiem już po 15 minutach jest gotowa do obróbki, a maksymalnie po 25 minutach od chwili jej aplikacji uzyskuje pełną twardość, zachowując przy tym stabilność wymiarową. Znacznie skraca to czas prowadzonych prac, zapewniając prawidłowe i solidne zamocowanie elementów konstrukcyjnych i budowalnych.

Malowanie w jeden dzień

Malowanie ścian jest jednym z prostszych sposobów na odświeżenie mieszkania i zmianę aranżacji wnętrza. Niestety rzadko zdarza się, że ogranicza się ono jedynie do nałożenia nowej warstwy farby. „By uzyskać idealnie gładką powierzchnię, pozbawioną nierówności i szpar, wszelkie pęknięcia, rysy na suficie i ścianach należy wyrównać, a dziury po gwoździach czy wkrętach zamaskować. Wymaga to użycia masy szpachlowej i wydłuża prowadzone prac o kolejne godziny. Właściwe przygotowanie podłoża pod farbę jest jednak niezwykle ważne, gdyż to ono decyduje o trwałości i estetyce końcowego efektu” – radzi ekspert z firmy Den Braven. Przy wypełnianiu szpar i spoin w elementach pracujących lepiej sprawdzają się masy akrylowe, jak np. Szybki akryl szpachlowy Acryl-Fast, który jest bardziej elastyczny i charakteryzuje się znikomym skurczem. Eliminuje to ryzyko pojawienia się ponownych uszkodzeń i znacznie skraca czas prowadzonych prac, gdyż nie musi być nakładany warstwami. Co więcej, akryl ten ma bardzo krótki czas schnięcia i już po 20 minutach jest gotowy do malowania. Remont można więc przeprowadzić błyskawicznie, bez obaw o pojawienie się rys skurczowych w powłoce farby, późniejszych odprysków czy łuszczenia. 

5 minut dla uszczelnienia

Kuchnia i łazienka to strategiczne miejsca na mapie domu, których zamknięcie może skutecznie sparaliżować funkcjonowanie domowników. Są to jednak pomieszczenia bardzo wymagające i szczególnie narażone na działanie niekorzystnych czynników, zwłaszcza wilgoci i detergentów. Woda przeciekająca na styku ściany z wanną, brodzikiem, umywalką, czy zlewozmywakiem może doprowadzić do zawilgocenia oraz powstania grzybów i pleśni, dlatego też wszelkie ubytki uszczelnienia wymagają natychmiastowej naprawy. Większość tradycyjnych silikonów wymaga jednak długotrwałego procesu schnięcia, który oznacza również wyłączenie z użytku łazienki czy kuchni na długie godziny. „Rozwiązaniem tego problemu są preparaty szybkoschnące, jak np. silikon Sanitarny-Fast firmy Den Braven, który w ekspresowym tempie tworzy wodoodporne uszczelniania, czas obróbki to zaledwie 5 minut” – radzi Tomasz Mazurkiewicz z firmy Den Braven. Szybki silikon sanitarny umożliwia kąpiel już po godzinie od jego nałożenia, bez obaw o jego naruszenie lub osłabienie trwałości. W ten sposób wykonamy w domu konieczne prace remontowe, bez zakłócenia funkcjonowania jego mieszkańców.

Prawidłowe zamontowanie elementów konstrukcyjnych i budowlanych, trwale wykonane uszczelnia, czy gładkie ściany pozbawione ubytków wymagają odpowiednich materiałów i czasu potrzebnego do ich utwardzenia. 

Boazeria w nowej odsłonie

Boazeria do niedawna postrzegana była jako mocno dyskusyjny element dekoracyjny. Dzięki różnorodności dostępnych obecnie gatunków drewna i wysokiej jakości środkom do ich pielęgnacji oraz ochrony, naturalny materiał może stać się jednak prawdziwą ozdobą ścian.





Aranżacja wnętrza mieszkania wymaga zarówno troski o harmonię dobieranych materiałów, jak i ich wysoką jakość. Stosując drewno, warto przyjrzeć się możliwościom, które oferują różne jego rodzaje. Szczególną uwagę przykuwają częściowo bądź w całości pokryte nimi ściany.
Boazerie drewniane wykonane z wysokiej jakości surowca i właściwie wkomponowane w pomieszczenia mogą stać się ich prawdziwą ozdobą oraz nadać im niepowtarzalny charakter. Bardzo wiele zależy od umiejętnego dobrania proporcji elementów, z których są wykonane, sposobów ich łączenia, ułożenia oraz środków ochronnych wydobywających głębię faktury i usłojenia drewna.

Boazeria jako element wystroju wnętrz

 Drewno z powodzeniem można zastosować tylko na wyznaczonej części ściany. Dzięki swojemu naturalnemu charakterowi doskonale komponuje się ono nie tylko z tradycyjnymi materiałami takimi jak kamień bądź cegła. Drewniana boazeria może stanowić ciekawy kontrast z wyszukanymi powłokami dekoracyjnymi lub być subtelnym dodatkiem w nowoczesnych wnętrzach, wykorzystujących chłodne powierzchnie metaliczne. Zabezpieczenie drewna w takim miejscu ma ustrzec je przed utratą swojego wyglądu i zachować na długo ciekawy efekt dekoracyjny. Stosując produkt, który tworzy trwałą oraz elastyczną powłokę (np. Drewnochron Lakier Extra) zyskujemy pewność, że naturalny surowiec nie ulegnie zniszczeniu podczas użytkowania. Dzięki odporności na działanie światła, preparat zapobiega także zmianie barwy drewna.

Drewno na ścianach

Boazerie pokrywające całe ściany mają bardzo często za zadanie dodatkowo chronić je przed obijaniem czy otarciami. Takie rozwiązania stosuję się często w korytarzach. Bardzo ważne jest zatem polakierowanie boazerii wysokiej jakości preparatem, który zagwarantuje solidną ochronę przed skutkami intensywnej eksploatacji. Odporność środka na działanie wody pozwoli także na czyszczenie

zabrudzonych miejsc. Jeżeli materiał wykorzystany do osłony ścian w korytarzu bądź innych pomieszczeniach, nie był wcześniej pokryty żadną warstwą ochronną to koniecznie trzeba go najpierw zaimpregnować. Przygotowanie powierzchni do aplikacji lakieru powinno zacząć się od dokładnego przeszlifowania, odpylenia i odtłuszczenia. Precyzyjne wykonanie tych zabiegów sprawi, że drewno będzie mogło z powodzeniem służyć przez długi czas. Po nałożeniu 1-2 warstw boazeria jest gotowa do użytku, wytrzymała i doskonale zdobi pomieszczenia.

Odnowa drewnianego sufitu

           Wykonany z drewna sufit poza walorami estetycznymi oferuje także ochronę przed stratami ciepła. Choć naturalny surowiec nie jest w tym miejscu nadmiernie eksploatowany to mimo wszystko wymaga właściwego zabezpieczenia, które przedłuży jego trwałość.

           Drewniane sufity najczęściej spotykamy w domkach wypoczynkowych, choć zdarza się także, że stanowią element dekoracyjny we wnętrzach wykończonych w stylu rustykalnym. Wbrew pozorom wykorzystywane są również w nowoczesnych, zdecydowanie prostych aranżacjach w celu przełamania zbyt chłodnego lub surowego charakteru pomieszczenia. W każdym z tych zastosowań, drewno pełni funkcje nie tylko ozdobne, ale bardzo często też izolacyjne, dlatego istotne jest, aby utrzymać je w należytym stanie. Pozwoli to na pełne wykorzystanie właściwości naturalnego surowcowa. Szczególnie ważne staje się to w okresie zimowym, kiedy ponosimy znaczne nakłady na ogrzewanie. Ciepłe powietrze, unosząc się do góry przenika przez sufit i powoduje wychłodzenie wnętrza. Dobre zabezpieczenie drewna pozwoli zminimalizować ten problem.

Drewno nad nami
            Dzięki swoim właściwościom drewno sprawia, że wykonany przy jego użyciu sufit jest bardzo atrakcyjny wizualnie. Stosując wysokogatunkowy produkt (np. Lakierobejca Żelowa marki Drewnochron) możemy podkreślić wyjątkowy charakter naturalnego surowca. Środek pozwala także dopasować kolorystycznie powierzchnię drewna do pozostałych elementów lub nadać jej inny odcień w zależności od indywidualnych oczekiwań. Zabezpieczenie drewnianego sufitu odpowiednim preparatem sprawi, że będzie on odporny na zmienne warunki mikroklimatyczne, w tym działanie przesuszonego i nagrzanego powietrza bądź wilgoci i pary wodnej, które mogą unosić się w pomieszczeniach. Lakierobejca zabezpiecza drewno również przed działaniem promieni UV. Dzięki zawartości pigmentów powierzchnia nie traci swojej barwy i nie blaknie.

Zabezpieczenie drewnianego sufitu bez chlapania
           Pokrywanie drewna zamontowanego na suficie nie musi być zadaniem kłopotliwym i wymagającym skomplikowanych przygotowań. Korzystając z lakierobejcy o żelowej konsystencji otrzymujemy gwarancję, że produkt nie będzie chlapał i tym samym stanowił zagrożenia dla ścian oraz podłogi. Można użyć np. folii malarskiej, ale jest to tylko działanie profilaktyczne. Środka nie należy mieszać, gdyż traci on wtedy swoją właściwość. Został on tak przygotowany, że doskonale trzyma się pędzla, a podczas aplikacji nie tworzy zacieków i równomiernie rozprowadza się po powierzchni. Pokryte nim drewno musi być oczywiście uprzednio oczyszczone ze wszystkich luźnych elementów starych powłok, przeszlifowane i odpylone. Zazwyczaj już po nałożeniu 2 warstw preparatu uzyskuje się zakładany efekt.