Autorem artykułu jest Dobrynia
Informacje dotyczące budownictwa Słowian w okresie wczesnego średniowiecza pełne są rozbieżności. Różnorakość opisów średniowiecznych kronikarzy można jednak z łatwością wyjaśnić warunkami geograficznymi. Jak się okazuje, już na wczesnym etapie osadnictwa nasi przodkowie stosowali wielorakie techniki architektoniczne.
Ze źródeł pisanych wynika dość ogólny wniosek, że przedstawiciele słowiańszczyzny zamieszkiwali ziemianki, klecie, domy drewniane, letnie szałasy, a nawet budowle palowe. Do budowy domostw we wczesnym średniowieczu używano drewna pochodzącego z drzew iglastych (takich jak świerk, jodła, sosna) oraz liściastych (dąb, buk). Co oczywiste, dobór materiału uzależniony był od bliskości występowania danych gatunków drzew i łatwości ich pozyskania. Wybór drzewa uzależniony był ponadto od jego odporności, podatności na obróbkę i żywiczność.
Czynniki te sprawiły, że najchętniej wybieranymi drzewami były dwa gatunki drzew - sosna (sprężystość, wytrzymałość, duża zawartość żywicy) i dębu (trwałość i odporność na ścieranie, brak dużej ilości sęków, bardzo łatwy w obróbce). Z badań wynika, że najlepszą porą przeznaczoną na wycinkę drzew był okres od jesieni po wczesną wiosnę - czas, kiedy drewno zawiera mniejszą niż przez resztę roku ilość wody, co z kolei podnosiło jego twardość. Dzięki wielu próbom - z pewnością również nieudanym - Słowianie wypracowali technikę budowy sadyb, które przypominają m.in. dzisiejsze domy z bali lub tzw. domy konstrukcyjne. W przeciwieństwie do zachodu Europy - gdzie w tym okresie zaczęły pojawiać się konstrukcje z kamienia - od kijowszczyzny po Łabę Słowianie wybierali najłatwiejsze skuteczne rozwiązania. Dlatego też archeolodzy wskazują jako najbardziej popularne - tanie domy drewniane.
Artykuł pochodzi z serwisu www.Artelis.pl
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz